Gelezen en vanuit de pastorie Zeezicht

Gelezen. Apeldoorn was de drukste tijd van mijn leven, enkele jaren had ik de zorg over 2.300 leden, Deventer incluis. In de jaren zestig gaf ik 16 uur catechisatie per week, ik mocht twee kerken in gebruik nemen: de Samuëlkerk en de Andreaskerk. Eén week in die tijd is onvergetelijk: ik had toen vier huwelijken te bevestigen en vijf begrafenissen te leiden. Terugrijdend van een begrafenis, dacht ik er diep over na wat die week gepasseerd was en dat ik vijf maal aan het graf moest staan. Ongemerkt reed ik te hard op de terugweg van het kerkhof. Ik werd aangehouden. Eerlijk vertelde ik de agent wat mijn gedachten bezet hield. ‘Rijd door en zondig niet meer’, zei hij. Ik kwam er zonder bekeuring vanaf.

- ds J.H. Velema (CGK) in een interview in Oude Paden 8/4 (december 2003), p. 64-65

Vanuit Pastorie Zeezicht. Hoe een predikant als dominee Velema in staat blijkt om in één week tijd vier huwelijken en vijf begrafenissen te leiden, 16 uur catechisatie te geven en op zondag ook nog iets te vertellen kan hebben – ik weet het niet. Als ik zoiets lees, voel ik me als een achtjarig jongetje, gehuld in een voetbalshirt van zijn favoriete club, ademloos kijkend naar Ronaldo of Messi die op tv hun wedstrijden uitvoetballen. Dat zijn de echte grote jongens… Het relativeert ook een beetje het medelijden dat ik af en toe met mijzelf krijg vanwege alles wat er binnen een paar weken tijd nog gebeuren moet. Kom, zo veel ligt er nu ook weer niet op mijn bord. Zo had ik op zaterdagavond blijkbaar tijd om, vermomd in Urker klederdracht, naar een concert te gaan van christelijk mannenkoor Eiland Urk. De bezoekers zaten tot in de kerkenraadsbanken toe samengepakt voor zeven kwartier concert- en samenzang. De laatste keer dat ik de Oude Kerk zo vol heb gezien, was Eerste Kerstdag twee jaar geleden! Fantastisch ook dat er zoveel Katwijkers waren. Gewoon op de fiets of lopend. Hoe het in de banken klonk, weet ik niet. Maar zelfs vanaf mijn bescheiden plekje achterin bij de baritons was het een genot om naar te luisteren naar de zang en de muziek. En om Gerrit Schinkel te zien dirigeren.

Persoonlijk ervaar ik dit soort avonden als een oase. Je wordt er weer even bij bepaald dat het kerkelijke leven kan zijn wat het behoort te zijn: een plaats van verbinding en verbroedering, rondom die ene Heiland die tot Zijn discipelen heeft gezegd: ‘Ik noem u Mijn vrienden’. Ja, ik weet wel: de praktijk is weerbarstiger. Maar op zo’n avond zing je toch sámen. Dan sta je als hervormd domineetje te zingen met een ouderling uit de Gereformeerde Kerk links van je, en rechts naast je staat de koster van de Gereformeerde Gemeente in Nederland. Verderop zie ik iemand staan die bij de baptisten zit, en die staat weer naast iemand die uit een thuisleesgezin komt. Ik kijk de kerkbanken in en zie dat het publiek al net zo gemêleerd is. Toch klinkt uit áller monden hetzelfde loflied: ‘Grote God, wij loven U!’ Dat ontroert me en bemoedigt me, ook als we de volgende ochtend weer als een veelkleurige mierenkolonie naar onze ‘eigen’ kerken krioelen.

Eens gaan de schotten er tussenuit. Voorgoed. En ik weet zeker: dan zullen we ontdekken dat we dwazer waren dan we dachten. Omdat we dichter bij elkaar stonden dan we durfden dromen.

Een hartelijke groet, ook namens mijn vrouw en de ‘gasten’, uw