Gelezen en Tot slot

Gelezen. De kerk is de plaats waar Christus met zondaren wil samenwonen. Wie de kerk prijst, verheerlijkt Christus; wie de kerk critiseert, critiseert de zondaren. Dat de zondaren zondaren zijn, verhindert de kerk niet kerk te wezen, omdat immers Christus Christus is.

- J. Koopmans, De Nederlandse geloofsbelijdenis (Amsterdam: Holland, 1939), p. 128 [met dank aan br. ND]

Tot slot. Twee weken terug was er een prachtig concert in de Oude Kerk, met Sion en Westerdok. Een week later was er op een ander vissersdorp ook een mooi concert. Eiland Urk bestond twintig jaar en dat moest gevierd worden! Hoe het klonk, weet ik niet, want ik stond tussen de mannen te zingen en dan hoor je vooral de stemmen achter je en naast je. Ik had voor mezelf afgesproken dat het nu echt de laatste keer moest zijn. Ik ben nou geen Urker meer maar een Katwijker, er is een tijd van komen en van gaan, enzovoort. Maar ik heb mijn hart zó kunnen ophalen en oude vrienden weer omarmd, dat het ver van huis toch weer even voelde als thuis. Dus nu hoop ik dat ze me nog weer eens vragen!

Toen werd het zondag. Kwade tongen beweren dat Katwijkers thuisblijven als de kans bestaat dat de kerkdienst wat langer duurt dan normaal. Afgelopen zondagochtend is dat gelukkig een grote leugen gebleken, want half Katwijk had er de schoenen voor aangetrokken om afscheid te nemen van de afscheidnemende broeders van Sion, en om onze nieuwe ambtsdragers Gods zegen toe te zingen. Een hartverwarmend afscheid was het, en een heel bemoedigend begin.

Met dominee Van Kooten had ik afgesproken om die middag in zijn gemeente te preken, zodat hij rustig naar Katwijk kon komen voor de avonddienst in de Pniëlkerk. Ik hoop dat hij het bij ons net zo goed heeft gehad als ik in zijn gemeente. Noem me sentimenteel, maar als er Psalmen uit volle borst worden gezongen met een klein bovenstemmetje erbovenuit, dan moet ik oppassen dat ik van ontroering niet in duizend stukjes breek. En daarna meteen door naar Polsbroek, het dorpje waar de kerk ’s avonds net zo vol zit als ’s ochtends. Dat is ook weer wat bijzonders! (En wij kunnen er wat van opsteken...) Na zo’n enerverend weekend ben je dan wel blij als je de auto weer aan de Boulevard mag parkeren. Eindelijk thuis.

Nou, genoeg herinneringen opgehaald. Vanavond voor het eerst weer catechisatie. Ik heb de Heere gebeden om de vrees weg te nemen, en voor vandaag heeft Hij mijn gebedje willen verhoren. Als ik eraan denk, zal ik volgende week iets schrijven over hoe het was.

Een hartelijke groet namens het hele gezin,