Gelezen en uit de pastorie

Gelezen. Een kind van God heeft twee duidelijke kenmerken. Hij kan herkend worden aan zijn innerlijke strijd - en aan zijn innerlijke rust.

J.C. Ryle, geciteerd bij Tim Keller, Kerstboodschap. Het geheim van de geboorte van Christus (Franeker: Van Wijnen, 2017), p. 122

Uit de pastorie. Op zaterdag 9 maart hoopt christelijk mannenkoor Eiland Urk naar Katwijk te komen. Ik maak maar weer eens grof misbruik van de mij alhier toegemeten ruimte in het kerkblad om daar reclame voor te maken. Een betere zaterdagavondbesteding voor jong en oud kan ik trouwens niet bedenken en u hoeft er nu eens niet het halve land voor af te reizen! Kaartjes zijn te krijgen via eilandurk.nl.

Mijn gedachten gaan terug naar zaterdagavond 30 mei 2015. Ik was toen nog predikant in het verre Pesse. Gerwin van der Plaats, die ik toen bij het rondpreken in de omgeving wel eens als organist tegenkwam, had mij gevraagd om als voorganger in te vallen bij een concert van Eiland Urk. Het was mijn opdracht de opening, sluiting en korte meditatie voor mijn rekening te nemen. Samen met mijn vrouw reisden we toen af naar de Gereformeerde Kerk van Nunspeet, waar het concert zou plaatsvinden. Toen we onze auto op het parkeerterrein hadden neergezet keek ik er als Drentse dominee wel wat vreemd tegenaan. Ruim honderd mannen en jongens, gehuld in de kleurrijke Urker klederdracht, met van die vreemde zwarte kousen onder een zwarte pofbroek. En ze liepen erin alsof ze het elke dag droegen! (Zou dat écht zo zijn?) Ondertussen hing de lucht zwaar van de shag die weggerookt werd en spraken ze met elkaar in een voor mij compleet onverstaanbare taal. Een poging om een gesprekje aan te knopen met enkele zangers liep op een fiasco uit. Ze zullen in dat 29-jarige ventje de predikant wel niet hebben herkend…

Ik weet ook nog dat mijn meditatie (over de storm op zee natuurlijk!) totaal geen indruk maakte op de Urkers. Achteraf kon ik mijzelf ook wel voor het hoofd slaan. Hoe haal je het in je hoofd om een overdenking te houden over het woeden van een zee waarvan je zelf nooit de kracht hebt gevoeld?

Andersom heeft het koor een zeer, zeer diepe indruk op mij gemaakt. Zozeer wel, dat toen ik twee jaar later een beroep naar Urk mocht aannemen, er geen enkele twijfel over bestond welk koor het mijne zou worden. Dat moest wel Eiland Urk zijn. Nooit eerder had ik meegemaakt dat een koor de toehoorders wegblies met hun stemkracht. Nooit eerder had ik gezien dat de dirigent zich halverwege een versje omkeerde naar het publiek en zélf zong, over de vissers die op zee waren bleven:

’k Zie ze nog lopen door ons dorpje en zijn kleine straten

Ze zijn hier geboren, getogen, nog hoor ik ze praten

Hier leefden ze sober, ze hadden hier hun vreugd en hun zorgen

Maar het noodlot sloeg toe, en werd het voor hen nooit meer morgen.

Ik heb toen heimwee gekregen naar een dorp waar ik nooit in mijn leven één stap had gezet. Of dat kán, weet ik niet. Maar het was wel zo.

En: nooit eerder had ik meegemaakt hoe het concert eindigde. De tekst van Psalm 72:10 en 11 stond aangegeven in het programmaboekje. Samenzang, met de nadrukkelijke toevoeging dat er ‘ritmisch’ gezongen zou worden. Het voorspel op het orgel was inderdaad heel ritmisch en vlot. Maar toen het koor begon te zingen, was er geen houden aan. Dat begon met zoveel kracht in hele noten door de kerkzaal te dreunen dat ze de volgende ochtend de echo ervan nog hebben kunnen horen…

Tot zover dit verhaaltje uit den ouden doos. Dominee Heikoop wensen we van harte wijsheid en licht toe met de roepstem vanuit dit opmerkelijke dorpje die ditmaal aan hem gericht is. Persoonlijk hoop ik dat hij blijven mag, daar hoef ik geen geheim van te maken. Maar het zal erom gaan welke weg de Heere met hem bewandelen wil.

Een hartelijke groet, namens het hele gezin, uw