Wijk Sion

Getekend.

In de hoop dat u het zien en lezen kunt: de samenvatting van de preek van zondagavond door onze JvD.

Vanuit Pastorie Zeezicht.

Op 13 juli aanstaande is het precies 12,5 jaar geleden dat ik bevestigd werd in het ambt van predikant. Dat gebeurde op 13 januari 2013 in de hervormde kerk van Pesse. Twee van mijn professoren (later mijn promotoren), mijn stagepredikant en de plaatselijke gereformeerde predikant legden me de handen op.
Al had ik er zes jaar voor gestudeerd, ik had eigenlijk geen flauw idee waar ik aan begon. Maar op die eerste jaren predikantschap denk ik in dankbaarheid terug. Dankbaar richting een kerkenraad die mij de ruimte gaf om uit te vogelen wat voor soort dominee ik zou worden. Dankbaar dat ik het predikantschap toen ook kon combineren met een promotiestudie aan de universiteit. Dankbaar voor gemeenteleden die mij ondanks mijn gebrek aan ervaring en levenswijsheid in vertrouwen namen.
Nu zijn we meer dan twaalf jaar en drie kerkelijke gemeentes verder. Het is niet altijd gemakkelijk geweest. Voor mij niet. Voor de gemeentes waarschijnlijk ook niet altijd. Maar de Heere heeft het telkens goed gemaakt. Preken vind ik nog altijd spannend, tegen de catechisaties kan ik soms nog steeds opzien, maar bij het bezoeken van mensen in geestelijke of lichamelijke nood is de vreugde inmiddels altijd groter dan de vreze. Het mooiste is het, als je merkt dat de Heere je woorden (of soms alleen maar je aanwezigheid!) gebruiken wil om mensen nader tot Hem te brengen.
Inmiddels mogen we alweer 3,5 jaar op Katwijk dienen. We weten ons als gezin gedragen door een gemeente die in liefde en gebed om ons heen staat. Beter kun je het niet krijgen.
Die hervormde kerk van Pesse, waar het allemaal begon, is nu in gebruik als kringloopwinkel. Het trapje naar de kansel is weggehaald. Eenzaam en ongebruikt hangt de preekstoel aan de wand. Er ligt al jaren geen bijbel meer op. Die heb ik tien jaar geleden moeten sluiten en van de kansel moeten afnemen. Al jaren klinkt er de boodschap niet meer van Johannes de Doper waarmee ik 12,5 jaar geleden intrede preekte: ‘Hij moet wassen, ik moet minder worden.’ Ik zou zeggen: laat het ons gebed zijn dat het trapje nog eens mag worden teruggezet. En dat ook in al die andere kerkgebouwen in ons land, waaruit de kerkbanken zijn weggesloopt omdat ze moesten wijken voor boekhandel, restaurant of springkussenparadijs, eens weer het Evangelie van de gekruisigde en opgestane Christus tot klinken mag komen.

Genoeg gemijmerd. Een hartelijke groet, ook van mijn vrouw en de gasten,

ds G. van Zanden