Wijk Sion

Vanuit huize Westpad

Het is weer zover. Zonder dat ik bij de kerkenraadsvergadering aanwezig was, werd de taak van de vakantie-kerkbodes mij weer fijntjes in de schoenen geschoven. Onder het mom van: ‘omdat hij het de vorige keer zo goed deed’. Ach ja, schrijven is geen straf, dus ik sputterde niet al te hard tegen.
Afgelopen weekend zat ik op de camping bij mijn ouders – de welbekende Betteld in Zelhem. (voor de mensen die dit niet kennen, een zeer evangelische camping). Helaas geen glimp opgevangen van Juda de leeuw, fascinerende mascotte wat mij betreft. Maar ik hoorde wél een verhaal dat ik niet snel vergeet.
Aan het zwembad zat een moeder gezellig te kletsen met een andere moeder, toen haar dochtertje ineens kwam aanrennen. Helemaal buiten adem riep ze:
“Mama, mama, ik wil gedoopt worden!”
Op de Betteld kijkt niemand daar vreemd van op. Met zekere regelmaat worden mensen gedoopt in de vakantietijd en dus ook in het zwembad. Voor moeder was het dus simpel: ze pakte het kind op, plonsde haar zonder pardon onder water, zette haar druipend terug op de kant en zei lief: “Tadaa, nu ben je ook gedoopt.”
Het meisje gelukkig weer terug het zwembad in, moeder rustig verder met haar gesprek.
Even later zei ze: “Ik ben geen christen hoor, maar ik kom hier graag. Iedereen is vriendelijk, er worden geen lelijke dingen gezegd, het is gewoon fijn hier.”
En daar zat voor mij de les, broeders en zusters. Wie weet sprenkelen er in Katwijk straks ook nog eens een druppels zeewater van een ongelovige moederhand op het hoofd van een kind. Gewoon, omdat ze hier gewoontes heeft opgepikt – omdat het fijn is om hier te zijn.

Met vriendelijke groet namens mijn vrouw en onze viervoeter Harry,

Jesse de Vreugd