Gekozen einde

In de Weekendkrant van afgelopen week las ik een advertentie van een uitvaartverzorger uit de regio. Erboven stond Gekozen einde. Het ging over euthanasie, iets wat al zo regelmatig voorkomt, dat de uitvaartverzorger daarin een nieuwe taak ziet en zijn diensten aanbiedt. In welgekozen woorden wordt uitgelegd hoe je daar een bijzonder moment van kunt maken. Er wordt een dag en een uur afgesproken, de familie kan daar dan naar toe leven. Er wordt gezorgd voor een goede sfeer met kaarsjes en bloemen. Soms voor een laatste borrel, vlak voordat de dokter komt. Het wordt een gedenkwaardig vaarwel.

Wie de criteria voor een legale euthanasie in Nederland kent, uitzichtloos en ondraaglijk lijden, en dan hier leest dat de patiënt nog naar boven loopt om zijn nette pak aan te trekken voor het grote moment, mag zich afvragen wat hier gebeurt.

In Den Haag is ‘voltooid leven’ al reden geweest dat de ene partij de andere aan de kant zette, maar als we nu gewoon in een advertentie lezen hoe het gaat, dan hebben we die hele wet niet meer nodig. Die is al ingehaald door de praktijk. Dat is overigens al jaren zo, geen wonder dat gewetensvolle huisartsen weigeren hieraan mee te werken.

Ook als kerk moeten we ons niet laten meeslepen. Prof. Koerselman, psychiater, is geen christen, maar hij ziet het leven als een opdracht en een geschenk en is daarom tegen euthanasie. In een interview verbaast hij zich: ‘Zelfs katholieke landen hebben nu euthanasiewetten. En dominees zitten niet zelden aan het bed wanneer de dodelijke injectie wordt gegeven.’ Hij wil maar zeggen: ‘Niemand durft zich nog tegen de losgeslagen euthanasiepraktijk te verzetten, zelfs gelovigen niet.’

Hij was zelf ook bij zo’n ‘afscheidsfeestje’ geweest van een ‘bepaald niet terminale man’. De dag erna ging het gebeuren. De oud-pastoor was er ook. ‘Mooi dat dat tegenwoordig zo kan’, sprak hij. Ik zei maar niet dat ik het gruwelijk had gevonden: de zieke quasi-vrolijk in de stoel, krijgt bloemen aangeboden, maakt cynische grapjes, er wordt lekkers rondgedeeld. En iedereen vindt dat zogenaamd normaal.’

Nee, voltooid leven is geen ver-van-ons-bed show in een Haags steekspel, maar het is al onder ons. Laten we als kerk daarin een duidelijk geluid laten horen. De dood blijft de laatste vijand en kan nooit iets moois worden, althans niet op deze manier. De dood kan wél de doorgang naar het eeuwige leven zijn. Door Gods genade. Maar bij genade neem je nooit het heft in eigen handen, maar zie je op naar onze gekruisigde Heiland. Zijn liefde ging zover, dat Hij ook oog had voor de spotters en cynische grappenmakers aan de voet van het kruis en zelfs voor hen bad: ‘Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen.’ En Hij stierf aan dat kruis in onze plaats. Stervend sprak Hij: ‘Het is volbracht.’ Dat was Zijn in liefde gekozen einde. Voor ons! Om ons een leven te bereiden tot in eeuwigheid!

‘Wie kiest, o verdwaasde, voor het leven de dood?’

Hans ten Hove