Gelezen en vanuit pastorie Zeezicht

Gelezen. Elke avond, als wij in de spiegel kijken, zien wij een zondaar en moeten wij belijden: “Wij zijn allen als een onreine, en al onze gerechtigheden zijn als een wegwerpelijk kleed.” O! wat is het bloed van Christus voor harten als de onze kostbaar! Wat een onschatbare gift is Zijn volmaakte rechtvaardigheid! En hoe heerlijk is onze hoop op volmaakte heiligheid in het hiernamaals. Zelfs nu, hoewel de zonde nog in ons woont, is haar kracht gebroken. De zonde heerst niet langer over ons; het is als een slang met een gebroken ruggengraat; wij hebben een zware strijd met haar, maar wij hebben te maken met een overwonnen vijand.

- C.H. Spurgeon, ‘Voor iedere avond’ (Bijbels dagboek) bij Jesaja 64:6

Uit de pastorie. Alles is vorige week in de soep gelopen, want ik was ziek. ‘Mannengriep’, zo oordeelden de kinderen. Op zondagmiddag moest ik nog preken op Urk en het was maar goed dat onze geliefde broeder CvD chauffeerde, want ik had het al opgegeven ter hoogte van Schiphol. Met hangen en wurgen kwam er toch nog een kleine preek uit en na afloop zijn we maar weer snel huiswaarts gekeerd. Meteen onder de wol en bidden of het morgen beter mocht zijn. Maar de volgende ochtend was het niet beter. Ik ben in mijn pyjama en met klapperende tanden de telefoonnummers van de catechisanten nagegaan en heb geprobeerd iedereen te bereiken. Excuses als het niet gelukt is en excuses als u me als een hoopje ellende hebt zien zitten achter mijn bureau.

Woensdag was er de uitvaart van mevrouw Hazenoot. Ik was dankbaar dat ik toch de krachten kreeg om dat voor te bereiden. Want op donderdagochtend 2 november, toen ik naar Boulevard 31 was gelopen en mij onderweg de tekst inviel van Mattheüs 11: ‘Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt…’, dacht ik: dat moet ik straks tot vertroosting tegen mevrouw Hazenoot zeggen. Maar vlak voordat ik bij haar bed plaats nam, was ze al gestorven. Toen later die dag bleek dat de kinderen Mattheüs 11:28 boven de rouwbrief hadden gezet, wist ik dat die woorden ook niet voor mevrouw Hazenoot bedoeld waren, maar voor hen die afscheid van haar moesten nemen. Ik heb er inderdaad over mogen spreken. Met vreugde, voor zover dat kan op een begrafenis. En achteraf bleek het in ieder geval voor één aanwezige, die van ver gekomen was, tot zegen te zijn. Wie zal zeggen wat er in het verborgene is gebleven.

Op die dag lag mijn vrouw ziek op bed. Mijn schuld, ik had haar aangestoken… De kinderen stonden alweer klaar met hun onverbiddelijke diagnose.

‘Vrouwengriep’.

Een hartelijke groet van alle pastoriebewoners,