Gelezen en vanuit pastorie Zeezicht

Gelezen. We kunnen aangaande de duivelen twee vergissingen maken, die echter beide even ernstig zijn. De ene is niet aan ze te geloven. De andere: wel aan ze te geloven, maar een buitensporige en ongezonde belangstelling voor ze te koesteren.

- C.S. Lewis, Brieven uit de hel (Baarn: Ten Have, 1998), p. 21

Uit de pastorie. Middenin onze vakantie in de Franse Ardèche hebben we op de dag des Heeren de plaatselijke kerk bezocht. Wat ik niet wist, is dat de Reformatie in de Ardèche aanvankelijk behoorlijk voet aan de grond heeft gekregen. Tot op de dag van vandaag staat er in de wat grotere dorpen behalve een Roomse kerk dan ook een protestantse kerk. Via via was ik erachter gekomen dat er die zondag dienst gehouden werd in het kerkgebouw van Gluiras, een bergdorp vlak bij ons vakantiehuisje. Een mooi en flink gebouw, qua grootte vergelijkbaar met onze Pniëlkerk. Onze verwachtingen waren natuurlijk hooggespannen: zouden op deze zondagochtend de omliggende Franse dorpjes leeglopen in de richting van de kerk van Gluiras?

Toen we het portaal van de kerk binnenstapten, bleek er al wat volk te zijn. Van een vriendelijke vrouw op leeftijd kregen we een papiertje in handen gedrukt met daarop de liturgie en de te zingen Psalmen en gezangen, en vóór de dienst begon zij de liederen met ons a capella door te nemen.

Wat we pas later beseften: dit wás het! De grote kerkzaal was afgesloten en we hielden kerk in de garderobe. De vrouw van de papiertjes bleek de dominee en de voorzanger te zijn (want een orgel of piano was er ook niet). De dienstdoende diaken vertelde bij de collecten hoe verheugd hij was dat we met welgeteld 21 man samen mochten komen: behalve zes oude vrouwtjes en de driekoppige kerkenraad: een handvol toeristen en ons gezin. En om elf uur stonden we weer buiten. Voor onze Lukas van 1,5 jaar oud was zo’n uur ook wel lang genoeg.

Voor iemand die Katwijk en Urk gewend is, stelt het allemaal misschien niet veel voor. Maar tóch. Er is daar een kerk. We hebben gezongen en gebeden. De Bijbel ging open. Het ging over de parel van grote waarde en de schat in de akker. Laat die gemeente daar dan ook maar zo’n pareltje zijn. Waar ze Psalmen zingen op de ons bekende Geneefse melodieën. Psalm 84:

Dans ta maison je suis heureux,

Elle est le désir de mes yeux,

Ici je cherche ta présence.

En ‘Zoek eerst het Koninkrijk van God’, waarvan onze kinderen het refreintje konden meezingen: Halleluja!

Op de terugweg vroeg ik aan het gespuis op de achterbank: ‘Hebben jullie wat van de preek begrepen jongens? Hebben jullie wat onthouden?’

‘Ja’, zegt er één.

‘Wat heeft de dominee gezegd dan?’

‘Lummelbuk.’ De andere kinderen waren het er roerend mee eens. ‘Lummelbuk.’

Ik heb nog steeds geen flauw idee wat ze bedoelen.

Met een hartelijke groet van mijn vrouw (die in blijde verwachting is, maar dat had u ondertussen misschien al wel vernomen!) en de kinderen,