Gelezen en vanuit pastorie Zeezicht

Gelezen.

De mist hangt dreigend, nat en kil

Al om het schip dat langzaam vaart,

Het is alsof het tasten wil

Gelijk een man in ’t donker waart.

Mistflarden waaien af en aan

En maken druppels in het haar

Van d’ uitkijk, die voorop moet staan

Gespannen luist’rend naar gevaar.

En monotoon klinkt dan de fluit

Het is alsof hij zeggen wil,

Geef antwoord op mijn dof geluid,

Maar als men luistert blijft het stil.

Hendrik Kramer, ‘Schip in de mist’, in: Volg de Herder. Gedichten van Hendrik Kramer (1937-1976) (Urk: Wouter Kramer, s.a.), p. 10

Vanuit pastorie Zeezicht. Ik heb de redactie beloofd wat bondiger te zijn in mijn schriftelijke ontboezemingen in ons kerkblad, en belofte maakt schuld… Maar toch een aardigheidje van afgelopen week dat ik graag met u delen wil: nadat ik Abel en Ruben op maandagochtend had weggebracht naar de Rutgersschool, stond een meisje me gebiologeerd aan te kijken vanachter het schoolhek.

‘Ik ken jou ergens van’, zegt ze.

‘O ja?’

‘Ja!’, zegt ze. ‘Ik weet het al! Van de televisie!’

Jaja, een dominee bekend van radio en tv. Toch was het fijn om zondagavond eens niet op tv te zijn. In de ouderwetse beslotenheid van de Pniëlkerk was het goed toeven. En als voorganger ben ik er de hemel dankbaar voor dat we week aan week zó bij elkaar mogen kruipen, als gemêleerd gezelschap (jong en oud, zwaar en licht, dat soort dingen). Onder het Woord blijken we toch allemaal hetzelfde te zijn: arme zondaren die een Zaligmaker nodig hebben.

Met een hartelijke groet vanaf de wurref, ook namens mijn vrouw en de gasten, uw