Gelezen en vanuit pastorie Zeezicht

Gelezen. Je bent niet in staat om te geloven zonder hulp van buitenaf, zonder tussenkomst van God, zonder dat Jezus naar je toekomt en je helpt, zoals hij Maria in al haar consternatie [nadat ze had gezien dat de steen was weggerold en het graf leeg was] helpt. Want weet je, Maria geloofde niet totdat Jezus naar haar toekwam. Ze was nerveus, in paniek, in tranen en niet in staat om Jezus te zien terwijl hij voor haar neus stond. Maar Jezus geeft haar helderheid in haar hoofd en zekerheid in haar hart. Jij hebt die persoonlijke hulp ook nodig, dus vraag hem erom.

- Tim Keller, Ontmoetingen met Jezus. Onverwachte antwoorden op grote levensvragen (Franeker: Van Wijnen, 2013), 82-83

Vanuit pastorie Zeezicht. Ons prachtige zeezicht wordt momenteel een beetje belemmerd door een grote steiger voor de deur. Af en toe kijkt een schilder even de studeerkamer in, alsof hij wel eens met eigen ogen wil zien hoe zo’n zondagse preek nu eigenlijk wordt voorbereid. Als pastoriebewoners zijn we dankbaar dat de kerkrentmeesters het nodige onderhoud zo voortvarend ter hand nemen.

Maar dan nog even dit. Na de ochtenddienst in de Nieuwe Kerk liep ik met broeder A.v.D. nabeschouwend huiswaarts.

‘Waar moet u vanmiddag preken?’

‘Ridderkerk-Slikkerveer, ga je mee?’ Het is tenslotte toch een uurtje rijden en wat gezelschap onderweg kan geen kwaad.

‘Prima!’, zegt broeder v.D., en dus stond er om iets voor drieën een mooie auto met chauffeur voor de pastorie. Dan voel je je even boven de knechtstand verheven.

Broeder v.D. had ondertussen de verkeersinformatie geraadpleegd en had gezien dat er file stond op de A44. Het leek hem daarom beter om door Leiden richting A4 te koersen.

Dat bleek een ont-zet-tend slecht idee. In Leiden stond het muurvast. We hoopten eerst op vijf minuutjes vertraging. Dat werden er tien. En toen twintig. En toen dertig. En toen veertig! Wij de koster bellen. ‘Waar bent u ongeveer?’ We durfden het bijna niet te zeggen. ‘Ongeveer in… Leiden.’ ‘Hoe laat denkt u er te wezen?’ … Ondertussen pakten zich ook nog donkere wolken boven ons samen en werd er een plensbui over ons uitgestort. Bijgelovig zijn we niet zo, maar we zeiden tegen elkaar dat als er nog een bliksemflits en een donderklap bij zouden komen, we rechtsomkeert naar Katwijk zouden maken.

Uiteindelijk kwamen we om half vijf aan. Een halfuur te laat. De schrik van elke kerkenraad. Een van de broeders was maar vast begonnen met het lezen van Geloofsbelijdenis, Schriftlezing en Catechismus, was de gemeente voorgegaan in gebed en had wat extra verzen opgegeven. Bij het binnenstappen van de kerk kon ik na stil gebed meteen de kansel op, votum en groet uitspreken - en hop! Preken maar.

Ik moest denken aan een paar kerken op Urk waar de oeroude gereformeerde praktijk in ere wordt gehouden dat een ouderling eerst een versje laat zingen en de Belijdenis en de opgegeven Schrifttekst leest, vóórdat de predikant de kansel opgaat en votum en groet uitspreekt. Zo kán het dus ook, en het ging in mijn beleving nog wel aardig. Ik hoop dat Gods Geest met dat kromme stokje van ons nog een rechte slag heeft kunnen maken. En dat me dit nooit meer overkomt! De kerkenraad van de Wilhelminakerk van Ridderkerk zal opgelucht ademhalen als dominee Geerts volgende week aan de gemeente verbonden zal worden. Dat scheelt over het algemeen de helft aan gastpredikanten en bijbehorend ongemak.

Of de schuld van dit debacle bij broeder v.D. ligt, kun je pas zeggen als het nóg eens gebeurt en nóg eens. Dus ik hoop dat hij het aandurft mij toch nog eens ergens naartoe te chauffeuren. Ondanks alle tegenspoed hebben we er een zondagmiddag aan overgehouden die we niet snel zullen vergeten.

Met een hartelijke groet, ook namens mijn vrouw en ‘de gasten’,