13-19 jan '23 Publicatiedatum: 09 januari 2023

wijkbericht

Nieuwjaarsduik.
Het eerste Bijbelgedeelte wat ik in 2023 las was Ezechiël 47. U weet wel van die rivier die stroomt uit de nieuwe tempel en steeds dieper wordt totdat je er niet meer in kunt staan en zwemmen moet. Het is een beeld van ‘de gezonde en zaligmakende leer van het Evangelie met de overvloedige gaven van de Heilige Geest’ (kanttekening SV). Het deed me denken aan de traditionele Nieuwjaarsduik die steeds populairder wordt. Laat ieder in de (wijk)gemeente duiken, zwemmen en drinken in deze rivier die -Goddank- in 2023 nog niet droog staat, maar nog vol water is. En dat niet één keer, maar elke dag opnieuw.

Groene (wijk)gemeente.
Woensdag 21 december jl keek ik uit het raam van het nieuwe huis van mijn zwager in Leerbroek naar zijn nieuw aangelegde tuin. Pas ingezaaid door de hovenier en zijn personeel. En tot mijn verrassing zag ik -zelfs in wintertijd- een prachtig groen waasje komen. Het gezaaide graszaad kwam op. De afgelopen weken is er ook zoveel gezaaid. Breed en ruim. Wat een diensten en bijeenkomsten waren er. Laten we biddend uitzien naar het wonder van het groen-worden van het hart- en gemeenteakkertje. De Zaaier is het zó waard.

Tot zondag.
Voor onze wijk staat de dienst met oud-Katwijker Prof. Dr. J. Hoek op het rooster. De avonddienst in de Nieuwe Kerk. Hij is inmiddels emeritus. Dat betekent in het Latijn: uitgediend.
We bidden om en zien uit naar een paradoxale avonddienst: dat God Zich bedient van een uitgediende professor om ons te dienen.
Zijn Naam tot eer.
Ons tot heil.

Meeleven.
Wie de overlijdensberichten in deze kerkbode leest, weet het wel: de dood nam geen vakantie. Wat hebben de klokken veel geluid. Wat gingen er vaak rouwstoeten door het dorp. We leven mee met alle rouwdragenden. In Job 5 : 11 staat een wonderlijk geheim: de Heere zet de treurenden in een veilige vesting van heil. Wat is dát opbeurend! Het is niemand verboden om te vragen: Heere leer dat ook aan mij.
Verder denken we aan de zieken waaronder Coby van Duijn. Temidden van veel dokters- en ziekenhuisafspraken en zorgen en vragen over wel of niet aanslaan van behandelingen kan zomaar die psalmregel uit Psalm 138 naar boven borrelen: O Levensbron wil bijstand zenden.

Namen gevraagd.
Onze broeder diaken Martin Kuijt is aan het eind van deze maand ook aan het einde van zijn ambtstermijn gekomen. Conform onze kerkorde vragen wij aan de belijdende lidmaten van wijkgemeente Maranatha om namen in te dienen van broeders die geacht worden om dit mooie ambt te dragen en in te vullen. Dit kan in de vorm van een ondertekende melding gericht aan onze scriba. Wij vragen u om dit uiterlijk vrijdag 20 januari aan hem te doen toekomen.

Giften.
Penningmeester Wim Sip gaf een heel rijtje door.
Collecte Kerstwijkochtend € 362,65 en Kerstwijkavond € 243, 95.
Bij het rondbrengen van de Kerstattenties werd € 520,- ontvangen.
Verder nog twee keer € 10,- en € 100,- via de bank.
Ds Van der Plas ontving op bezoek € 15, 3 x € 10 en 2 x € 20 voor de wijkkas en € 10, € 20 en € 30 voor de kerk.
En tenslotte via Petra Blees € 10,-.
Wat een mooie lijst. Alle gevers heel hartelijk dank.

Alvast voor in de agenda.
Donderdagmorgen 2 februari is er weer Vrouwencontactmorgen.
Meer info komt in de volgende kerkbode.

De wijsheid van een vader.
In de afgelopen weken las ik voor het eerst het bekende boek De Schuilplaats van Corrie ten Boom. Ze vertelt daarin dat de meester op school iets had gezegd over seksuele zonde. En dan volgt zo’n leerzaam fragment wat ik niemand onthouden wil:
“Wat dat was begreep ik al evenmin, maar ik was veel te verlegen geweest om te vragen wat dat dan betekende, en toen ik Moeder ernaar vroeg, was ze vuurrood geworden. In die tijd, vlak na de eeuwwisseling (1900), was seksualiteit iets waar nooit over gesproken werd, zelfs thuis niet. (..) En daarom vroeg ik plotseling, terwijl ik naast Vader in de trein zat: “Vader, wat is seksuele zonde?” Hij keerde zich om en keek mij aan, zoals altijd wanneer hij een antwoord wilde geven op een vraag, maar tot mijn verbazing zei hij niets. Eindelijk stond hij op, nam zijn tas uit het bagagerek en zette hem op de grond. “Wil jij die meenemen uit de trein, Corrie?”, vroeg hij. Ik stond op en trok er aan. De tas was volgestopt met klokjes en reserve-onderdelen, die hij ’s morgens had gekocht. “Hij is te zwaar”, zei ik. “Ja, zei hij, “en ik zou een slechte vader zijn als ik mijn kleine meisje zoiets zwaars zou laten dragen. Zo is het ook, Corrie, met kennis. Sommige kennis is te zwaar voor kinderen. Als je ouder en sterker bent, zul je het kunnen dragen. Maar voorlopig moet je erop vertrouwen dat ik het voor je draag.” En ik was gerustgesteld. Meer dan gerustgesteld- er kwam een heerlijke vrede in mijn hart. Er waren wel antwoorden op deze en al mijn andere moeilijke vragen, maar voorlopig was ik er tevreden mee dat mijn vader ze onder mijn hoede nam.”

Namens de kerkenraad een hartelijke groet,
Gert-Jan Meerkerk.