12-18 juni 2020 Publicatiedatum: 09 juni 2020

wijkbericht

Van zondag… 

Opnieuw een leerdienst over het gebed. Nu ging het over de manier hoe we de Heere mogen aanspreken als we bidden: ‘Onze Vader, die in de hemelen zijt’.  Hoe bijzonder is het, dat wij Hem zo noemen mogen. De Catechismus leert ons om het te doen met ontzag en in vertrouwen, als een kind. Als Zijn kind! Durft u zo tot Hem te bidden? En leeft u dan ook zo?

Meeleven.
We leven mee met de zieken onder ons en zij die zich zo alleen voelen. De tijd waarin we leven maakt de moeite en het verdriet des te zwaarder. Onze hulp is van de HEERE, die de hemel en de aarde gemaakt heeft! Binnen onze kerkenraad begreep ik van een aantal broeders dat er ernstige ziekte kwam in hun nabije familiekring. Dat geeft verdriet. Toch mag er ook troost en hoop zijn. De HEERE laat de zijnen niet los. Ook niet bij het naderen van de dood! Hij zij u allen goed en nabij.

Daarom ga ik naar de kerk.
Begin dit jaar hielden we als wijk een catechisantendienst met dit thema. Het was mooi om rond dit thema met de jongeren bezig te zijn. Wie kon toen bedenken dat het een paar maanden later helemaal niet meer mogelijk zou zijn om naar de kerk te gaan. En inmiddels duurt dat nu al dríe maanden. Als dominee mag ik nog wel, maar zoals ik zondag aangaf: ik kan er maar niet aan wennen, aan die lege kerk. En ik wíl er ook niet aan wennen. Want zo hoort het niet. ‘Laten we de onderlinge bijeenkomst niet nalaten, zoals het bij sommigen de gewoonte is, maar elkaar aansporen, en dat zoveel te meer als u de grote dag ziet naderen’, staat er in Hebreeën 10:25. Zien we juist nu, in deze tijd, die grote dag niet naderen, met alles wat er in deze wereld gaande is? Hoe erg is het dan dat juist nu het samenkomen als gemeente niet of nauwelijks mogelijk is. Worden we onbewust op deze manier niet stilletjes steeds meer van elkaar losgeweekt? Ik lees in de krant dat 40 procent van de ondervraagden in een onderzoek naar de beleving van kerk-zijn in deze tijd ervaart dat de band met de gemeente zwakker wordt. Het zal toch niet waar zijn? En toch vrees ik ervoor. Want ik herken het, ook bij mezelf. Ik worstel ermee. Hoe zal Hij de kerk aantreffen, ook zijn gemeente hier in Katwijk aan Zee, als Hij echt vandaag of morgen, over een maand of over drie maanden terugkomt? Ik vraag me af: wat hebben onze gesloten kerken ons in geestelijke zin te zeggen? Liggen we er wakker van? We zongen zondagavond psalm 84. ‘Mijn ziel verlangt, ja, bezwijkt zelfs van verlangen naar de voorhoven van de HEERE; mijn hart en mijn lichaam roepen het uit tot de levende God’. Hebt u het meegezongen? Laat het dan ook onze nood zijn, die we al biddend voor de HEERE neerleggen.

…. tot zondag.
En toch zal, als de Heere Jezus nog niet teruggekomen is en als God het geeft, zondag het Woord weer uit gaan. Tóch wel. En misschien kunnen we dan zelfs ook gaan oefenen met een kleine groep mensen weer in de kerk. Ik ben er dankbaar voor.
Kijkt en/of luistert u weer mee?
Met een hartelijke groet, ook van mijn vrouw, en in verbondenheid,
ds. G. Lugthart