Uit de pastorie 52 - 01

Een jonge vrouw trok mijn aandacht. Met een wit wintergezicht
zat ze in een vensterbank. Ze keek de straat in. Rechts, links. Links, rechts. Telkens als ze
haar hoofd draaide, zwiepte haar paardenstaart heen en weer. Ze keek op haar laptop. 
Ze greep naar haar telefoon. Ze stond op, liep weg, kwam weer terug. Haar mond
nam een verbeten trek aan. Ze beet op haar lip. En op haar nagels. Ze wachtte op iemand. 
Dat was duidelijk. Een auto kwam voorbij. Ze lette er niet op. Voetgangers en
fietsers passeerden. Ze volgde ze even met haar ogen. Ze waren het niet. Steeds onrustiger werd ze. 
Tot ze opeens met een ruk haar jas aantrok. En wegsnelde. Hem tegemoet. Haar vriend. Daar was hij. 
Met zijn fiets stond hij voor de deur. Ik zag in haar een adventsgestalte. De bruidsgemeente.
Maranatha-mensen. Uitziende. Missend. Hopend. Hunkerend. ’Laat mijn Liefste komen’ (Hooglied). 
Waren wij als haar! Of worden wij dat. ’Op U, mijn Heiland, blijf ik hopen.’ Ik wens u vanuit de 
brede kring van onze kerkenraad en vanuit de smalle kring van onze gezin een gezegend kerstfeest 
en een jaarwisseling in geloof, hoop en liefde. En: dank voor alle samenwerking, uw hartelijkheid 
en het vele vertrouwen dit jaar!