Uit de Pastorie - wk 46

Buiten, waar de dagen al korter en koeler worden, vallen, zonder zucht of gerucht, de laatste bladeren van de ranken van de druif. Ze kleurden zo mooi tegen de rode bakstenen van de garage. Bin- nen ben ik bij momenten in de ban van het boek. In 1932 schreef de bekende Leidse hoogleraar Johan Huizinga: ’Wat heeft de mensheid aan het boek een stuk van haar ziel en haar liefde verpand! Als getuigenis der eeuwige waarheid, als schatkamer der hoogste wijsheid, als monument van al wat gedenkwaardig scheen, als bewaarplaats van het schone woord, als instrument van levensvreugde. Van oudsher was er aan het boek een glans van wijding; het stond in een sfeer van onttrokkenheid aan het dagelijkse leven, van stilte en rust. (...) Vergetelheid van het eigen bestaan, geestelijke bedwel- ming en geestelijke bevrijding, het is nauwelijks te zeggen, hoe groot een deel van de functie van het boek daarmee is uitgedrukt. Het is het boek als vriend en trooster. Doch daarnaast is het boek ook een vijandelijke macht, een dreigement en een benau- wing. Het wil gelezen worden, het dwingt, het boeit (wat ligt er niet in die alledaagse beeldspraak!), het teistert onze overtuigingen, en stoort onze geestelijke rust.’ Bij zulke hoogdravende taal steekt het woord van de Prediker kaal af: ’van vele boeken te maken is geen einde, en veel lezen is ver- moeiing des vleses’ (12: 12). ’t Is waar. Maar zalig wie z’n ziel verpandt aan het Boek der boeken. Lees je Bijbel, bid elke dag!